Sadaka verebilenlerden olduğun için hamd ettin mi hiç?
“Mal senin, kul senin, ama sen bunun için beni seçtin ya Rabbi,” dedin mi?
Kim “Ben buna layığım,” diyebilir ki?

Muhtacız ya Rabbi! Senden gelecek her türlü hayra, iyiliğe ve vesileye… Vermek için de Sana muhtacız. Bir hayır yaparken “Acaba o bunu hak ediyor mu?” diye düşünme! Sen hak etmediğin halde Allah sana neler verdi… Maddi servetin ne kadar fazla olsa da hep bir eksik arıyorsan, kendindeki güzellikleri de görme; az da olsa kendinde hep bir kusur ara ki yükseklerden olasın.

Hz. Ali gibi ol: Gece ver, örterek ver. Örtülerin ardındakini bilen de Allah’tır.

Eskiden meczuplar olurdu; Allah adamı olurlardı. Şimdilerde ise akıl sağlığını kaybetmiş, normal görünümlü psikotlar türedi. Neden mi? Çünkü her şeyden sorguya çekileceğimizi unuttuk. Şeytan, insana oltayı fena bir yerden attı.

Bir lokmayı paylaşan bizler, birden bire biriktirme, saklama ve yalnız yeme hastalığına tutulduk. Sonra masum çocukların beyinlerini yıkadık: “Kimseyle eşyalarını paylaşma!” dedik. O da yetmedi, evlerimizi kutsal mekânlar hâline getirdik. Zengin dışında kimseleri evlerimize koymaz olduk. “Sen benim kim olduğumu biliyor musun?” ile başlayan yersiz sözler… Bu neyin kafası? Selamı sabahı kestik. Delirmiş gibiyiz; boş, ruhsuz, bereketsiz, “inançsız” bir hayat…

“Az insan, çok huzur,” diye de bir hikâye uydurdular. Peki, misafir gelmezse o evin sıkıntısını kim alıp götürecek? Sadaka vermezsen bedenin ve ruhun nasıl dinlenecek? Bir de zamana iftira atıyorlar: “Zaman bozuldu,” diyorlar. Yazık! Bir silkelen, yoksa kabre giderken bayağı bir silkeleneceksin.

Ahirette yalnız kalmak istemiyorsan, ki bir selama çok ihtiyacın olacak, unutma: Kandiller, uyanmak ve uyandırmak için güzel zamanlardır. Kırmayın; Allah için kırmayın. Nasipse uyanın…

Hayırlı Kandiller,
Hayırlı Cumalar dilerim