“Komşu komşunun külüne muhtaçtır”, demiş zamanında atalarımız. Ne de doğru söylemiş. Günümüzde çok iyi anlayabiliyoruz bu sözün kıymetini. Ne komşu kaldı; ne komşuluk… Ne de muhtaçlık…
“Ev alma komşu al” derlerdi. Ama biz hep ev aldık. İhtiyacımızdan fazla ev aldık hatta.
Ne yazık ki komşu alamadık.
Çünkü unuttuk komşuluğu.
Hâlbuki komşuluk, her bir fert için önemli müessesedir. Çünkü en başta bireyleri bulunduğu konum itibariyle yalnızlık tehlikesinden kurtarır. Hiç bilmediğimiz bir yere taşınırsak mesela yer yurt bilmezsek ve de taşındığımız bu mekânda yalnızca biz olursak ne olur, hiç düşündük mü? Hadi yalnızlığın insan üzerindeki olumsuz psikolojik etkilerini geçtim ama düşünelim bir ya bir şey lazım olursa? Herhangi bir şey mesela…
Maddi, manevi ne olursa…
Evimizdeki tuzumuzdan, soğanımıza…
Kalbimizdeki sevincimizden mutluluğumuza…
Paylaşmak gerek değil mi bazen birbirimizle?
İnsanın doğasında da paylaşma, dayanışma ve yardımlaşma ihtiyacı yok mu mesela? İnsan yaratılışı gereği sosyal bir varlıktır. Her konuda her zaman diğer insanlara ihtiyaç duyar.
Dedim ya hem maddi hem manevi…
Tam da bu esnada insana lazım gelen bir komşunun varlığı.
Bunlarla beraber birçok düşünür birbirinden değerli deyişlerle konunun önemini bir kere daha vurgulamışlardır. Bunların en başında “Evinizde pişen yemekten, komşunuzun hakkını verin.” şeklindeki kutlu beyan hepimizce çokça bilinmektedir. Bunlarla beraber Thomas Fuller’in “Arkadaşsız ederiz; ama komşusuz edemeyiz.” demesi de bu görüşümüzü ispatlar nitelikte.
Sonuç olarak, komşusuz kalmak bireyler için büyük felaketleri beraberinde getirir ki bunların en başında yalnızlık. Apartman dairelerine sıkışıp kaldığımız, birbirimizden haberimizin olmadığı; hatta hemen karşı dairemizde oturan insanların hastasından, cenazesinden haberdar olamadığımız bugünlerde bence hep birlikte bir daha komşuluk değerlerimizi gözden geçirelim diye düşünüyorum.
Bir daha hatırlatıyorum atasözünü:
“Komşu komşunun külüne muhtaçtır.”