Kedi ve Bu Da Geçer Ya Hu

Kedi sakinliği sever. Kedi gibi yapın, her fırsatta sakinlik arayın.
Kedi istemeye cesaret eder (Daima!). Siz de yardım istemeye cesaret edin! Bazı insanlar sizi desteklemekten çok memnun olacaktır. Zira böylece onları değerli kılmış olursunuz.
Kedi her şeyle eğlenmesini bilir. Bardağın yarısı dolu mu yoksa boş mu? Eğlenmeyi bilmek, mutluluğun temel koşullarından biri. Daima en yüksek önem derecesindeki meselelere takılıp kalmış ve asla o irtifalardan inmeyen, aşırı ciddi insanlar, an gelir, kendilerini oynamayı, eğlenmeyi, gülmeyi beceremez halde bulurlar; neredeyse gülümseme engellisi olmuşlardır. Eğlenin! Her şeyle! Kendinizle! Ve daima!
Kedi bir empati timsalidir. Kedi bir psikoloğun sessiz dinleyişinin de ötesinde, sanki sorunlarımızı anlıyor ve bakışlarıyla bize şu cümleyi tekrarlıyor gibidir: “Bu da geçer ya hu…” Ve bunu yaparken de tüm şefkat açlığımızı dindirmeyi bilir.
İşte size müşfik gözlerle baktığı o anlarda o bakışı size bir efsane anlatır… Hani en büyük âlimlerini toplayıp onlardan bir insanın hayatta karşılaşabileceği iyi ya da kötü tüm durumlara, tüm duygulara cevap verebilecek bir cümle bulmalarını isteyen Çinli imparatorun eski hikayesi… Âlimler bir süre sonra tekrar imparatorun huzuruna çıkıp o cümleyi sunarlar… İşte kendinizi kaybolmuş hissettiğinizde kedinin size aktardığı cümledir bu:
“BU DA GEÇER YA HU.” Evet, en iyisiyle de en kötüsüyle de, bu da geçer ya hu.
Huzur, esenlik, keyif, oyun ve ayrıca yaşama ağırlık yapan her şeyden kurtulmayı bilmek, kendini sorularla daha fazla bunaltmamaktır. Öyleyse… Kedi mi, yoksa paşa hazretleri mi?
“Her ikisi de komutanım!” diye yanıtlıyor kedi.
“Sözler”de geçen hikmetli bir kedi hikayesi ile yazımızı bitirelim. Bir gün kedilere baktım. Yalnız yemeklerini yediler, oynadılar, yattılar. Hatırıma geldi: "Nasıl bu vazifesiz canavarcıklara mübarek denilir?"
Sonra gece yatmak için uzandım. Baktım, o kedilerden birisi geldi, yastığıma dayandı, ağzını kulağıma getirdi, sarih (açık, aşikar) bir surette "Yâ Rahîm, yâ Rahîm, yâ Rahîm, yâ Rahîm" (Rahim: Çok merhametli, çok acıyan, çok şefkatli) diyerek, güya hatırıma gelen itirazı ve küçümsemeyi, kediler namına reddedip yüzüme çarptı.
Aklıma geldi: "Acaba şu zikir tek bu kedi ferdine mi mahsustur, yoksa taifesine yani bütün kedilerde midir? Ve işitmek yalnız benim gibi haksız bir itiraz edenle mi sınırlıdır, yoksa herkes dikkat etse bir derece işitebilir mi?"
Sonra, sabahleyin başka kedileri dinledim. Her ne kadar onun gibi açık değil; fakat farklı derecede aynı zikri tekrar ediyorlar. Başlangıçta hırhırları arkasında "Yâ Rahîm" fark edilir. Git gide hırhırları, mırmırları aynı "Yâ Rahîm" olur; Ses ve harflerin ağızdan çıktıkları yer olmadan, açık ve güzel konuşan bir hüzünlü zikir olur. Ağzını kapar, güzel "Yâ Rahîm" çeker.
Yanıma gelen kardeşlere hikâye ettim. Onlar dahi dikkat ettiler, "Bir derece işitiyoruz" dediler.
Sonra kalbime geldi: "Acaba şu ismin özellikle seçilme sebebi nedir? Ve niçin insan şivesiyle (konuşma biçimiyle, ağzıyla) zikrederler, hayvan lisanıyla etmiyorlar?"
Kalbime geldi: Şu hayvanlar çocuk gibi çok nazlı ve nazik ve insana karışık bir arkadaş olduğundan, çok şefkat ve merhamete muhtaçtırlar.
Okşandığı vakit, hoşlarına giden iltifat etmeleri gördükleri zaman, o nimete bir hamd (şükür, teşekkür) ederler. Köpeğin zıttına olarak sebepleri bırakıp, yalnız kendi Hâlık-ı Rahîminin (Çok merhametli ve şefkatli yaratıcısının) rahmetini kendi âleminde ilân ederler. Bu şekilde gaflet uykusunda olan insanları uyarırlar. Ve "Yâ Rahîm" haykırmasıyla, kimden yardım gelir ve kimden rahmet beklenir, sebepleri yaratıcı olarak görenlere hatırlatıyorlar.
(Kedi Gibi Düşünmek ve Davranmak, Stephane Garnier, Paloma Yayınevi, 1. Baskı, Nisan 2018, İstanbul)